Στη συνέντευξή του αυτή ο Ζακ Σαπίρ εξηγεί τους λόγους που οδηγούν τη γερμανική πολιτική ελίτ να τηρεί τη γνωστή στάση στο εσωτερικό της ευρωζώνης, τα πλεονεκτήματα που αντλεί από αυτή την περιοριστική πολιτική, αλλά και τους κινδύνους που αυτή εγκυμονεί.
«Η Γερμανία», επισημαίνει, «βρίσκεται μπροστά σε ένα δίλημμα: είτε να δεσμευτεί στην κατεύθυνση μιας ένωσης που στηρίζεται στις μεταβιβάσεις κεφαλαίων, πράγμα που πάντοτε αρνιόταν, και επομένως να καταβάλει σημαντικά ποσά στο κοινό ταμείο, είτε να πει αντίο στην ευρωζώνη και να υποστεί τις απώλειες. Για την ώρα, αρνείται να επιλέξει και ζητάει να επιβάλει το κόστος της “σωτηρίας” στις ίδιες τις χώρες που έχουν πρόβλημα». Όπως παρατηρεί ο γάλλος οικονομολόγος, «η γερμανική ελίτ αντιλαμβάνεται ότι όλα αυτά έχουν ένα τέλος, αλλά δεν πρόκειται να το προκαλέσει, από τη στιγμή που θεωρεί πλεονεκτική για την ίδια την παρούσα κατάσταση».
Για τις χώρες του Νότου ο Ζακ Σαπίρ διαβλέπει ότι δεν είναι σε θέση να παραμείνουν στην ευρωζώνη «όπως έχει σήμερα», παρότι θεωρεί ότι «είναι αδιανόητο να θελήσει η ίδια η Γερμανία να διώξει κάποια απ’ αυτές εκτός ευρωζώνης».
Θεωρεί, όμως, ότι «ένας διχασμός της ευρωζώνης σε ζώνη του Βορρά και ζώνη του Νότου είναι μια εκδοχή, αν και ελάχιστα πιθανή (…) καθώς προϋποθέτει τη συμφωνία της Γερμανίας, η οποία δεν έχει λόγους να προτιμήσει το διχασμό του ευρώ από την κατάργησή του».
Τέλος, εξηγεί γιατί οι χώρες του Νότου –μεταξύ των οποίων αναφέρει τη Γαλλία, την Ιταλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία και την Ελλάδα– θα είχαν συμφέρον να επιλέξουν τη μεταξύ τους συνεργασία και «ένα κοινό νόμισμα –και όχι ενιαίο– που θα χρησίμευε για τις οικονομικές και εμπορικές ανταλλαγές με τις τρίτες χώρες».
Τρίτη, 09 Απριλίου 2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου