~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
................ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2018.................Σελίδες προβληματισμού -πολιτών της Ανατολικής Αττικής- για κοινωνικές ανατροπές
......ΟΧΙ στα μνημόνια... στηρίζουμε μια Αριστερή λύση... Περιμένουμε και τους δικούς σας προβληματισμούς για την πολιτική κατάσταση
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

!!

Σκέφτομαι πως αυτά τα τρία συστατικά πρέπει νά 'χει η ζωή: το μεγάλο, το ωραίο και το συγκλονιστικό. Το μεγάλο είναι να βρίσκεσαι μέσα στην πάλη για μια καλύτερη ζωή. Όποιος δεν το κάνει αυτό, σέρνεται πίσω απ' τη ζωή. Το ωραίο είναι κάθε τι που στολίζει τη ζωή. Η μουσική, τα λουλούδια, η ποίηση. Το συγκλονιστικό είναι η αγάπη. Νίκος Μπελογγιάνης

Ανατροπή του καπιταλισμού και όχι διαχείριση...

"η χώρα δεν έχει ανάγκη από μια συμφωνία γενικά. έχει ανάγκη από μια έξοδο από τα αδιέξοδα των μνημονίων, από μια σύνθετη πολιτική διεξόδου και αναγέννησης σε όλους τους τομείς, παραγωγικής και πνευματικής – κοινωνικής, εθνικής ανασυγκρότησης, που δεν μπορεί να γίνει μέσα από τα νεοφιλελεύθερα δόγματα και τους όρκους πίστης στις συνθήκες της ε.ε., χωρίς έναν σταθερό προσανατολισμό για μια νέα θέση της χώρας στον γεωπολιτικό άξονα. [ο δρόμος της αριστεράς]

Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2014

ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ ΜΑΡΑΘΩΝΑ: Συνεστίαση του ΣΥΡΙΖΑ ΜΑΡΑΘΩΝΑ την Τρίτη 6 Ιανουαρ...

ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ ΜΑΡΑΘΩΝΑ: Συνεστίαση του ΣΥΡΙΖΑ ΜΑΡΑΘΩΝΑ την Τρίτη 6 Ιανουαρ...: Π Ρ Ο Σ Κ Λ Η Σ Η Σας περιμένουμε να ξεκινήσουμε όλοι μαζί με κέφι  τη μεγάλη εκλογική μάχη για την  Ανατροπή Τρίτη 6 Ιανο...


ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ ΜΑΡΑΘΩΝΑ: Αυτοδυναμία με ευρεία κοινωνική και πολιτική πλειο...

ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ ΜΑΡΑΘΩΝΑ: Αυτοδυναμία με ευρεία κοινωνική και πολιτική πλειο...:   Τ ην Παρασκευή συνεδριάζει η ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ ενώ το Σαββατοκύριακο το διαρκές συνέδριο προκειμένου να εγκριθεί το κυβερνητικό πρόγραμ...




Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2014

ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ ΔΙΑΔΗΛΩΤΩΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ ΝΑΥΠΛΙΟ 30/11/2014





Στην πλατεία Συντάγματος  Κυριακή έξω από το Βουλευτικό την ώρα που ο Δήμος Ναυπλίου κάνει επίτιμο δημότη τον λαοπρόβλητο Αντώνη Σαμαρά....




«Ακόμα κι αν αποτύχει, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να κυβερνήσει»

    ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ    

omirospoulakis.jpg

Όμηρος Πουλάκης | ΕΦ.ΣΥΝ./Μάριος Βαλασόπουλος
Ενας από τους πιο ταλαντούχους ηθοποιούς της νέας γενιάς ξεχωρίζει ήδη στη «Μεγάλη Χίμαιρα» του Καραγάτση και από τη Δευτέρα πιάνει δουλειά και στην ανατρεπτική φάρσα «Loot» του Ορτον. Κι όμως η κουβέντα μας πήρε πολιτική τροπή. 
Ο Ομηρος Πουλάκης ζει έναν παράφορο έρωτα με τη «Μεγάλη χίμαιρα» του Καραγάτση στο θέατρο «Πορεία». Και από την 1η Δεκεμβρίου κάθε Δευτέρα και Τρίτη συμμετέχει σε μια τρελή ληστεία στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Στην καυστική σάτιρα του Τζο Ορτον «Loot - Τα λάφυρα», που σκηνοθετεί ο Μάκης Παπαδημητρίου. Ο Χαλ και ο Ντένις ληστεύουν μια τράπεζα και κρύβουν τα χρήματα στο φέρετρο της μητέρας του Χαλ, που μόλις έχει πεθάνει. Μια μυστήρια νοσοκόμα παρηγορεί τον χήρο που κλαίει πάνω από το φέρετρο. Ενας επιθεωρητής της Σκότλαντ Γιαρντ καταφτάνει μεταμφιεσμένος σε… υπάλληλο της εταιρείας υδάτων.
«Μου αρέσει να δοκιμάζω διαφορετικά πράγματα. Μου αρέσει η “Χίμαιρα” όσο και το “Loot”, έργο στημένο στον μηχανισμό της φάρσας. Ο Ορτον είναι ιδιαίτερος συγγραφέας. Το απολύτως λογικό του λόγου οδηγεί στο παράλογο. Στην παράσταση συμμετέχουμε όλοι με ποσοστά».
• Εχετε μείνει ποτέ άνεργος;
Για ένα εξάμηνο και ήρθα αντιμέτωπος με τις αμφιβολίες μου. Ενεργοποιήθηκε ο φόβος, έφαγα ένα μεγάλο άγχος, αλλά το έσπασα μέσα μου. Ηθοποιός είμαι. Δεν φοβάμαι να αποτύχω. Δεν μπορώ να εγγυηθώ στον εαυτό μου μια σειρά από χίλια τέλεια βήματα. Καταλαβαίνω πότε γίνομαι περισσότερο δημιουργικός, πότε διαφωνώ, συντονίζομαι, επηρεάζομαι.
• O πατέρας σας είναι μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ.
Η πολιτική συζήτηση και ό,τι γεννάει ως γνώση μέσα στην καθημερινότητα ήταν σταθερά οικεία κατάσταση για μένα. Νόμιζα ότι το ίδιο ίσχυε και παραέξω. Στο σχολείο κι αργότερα στη Δραματική Σχολή κατάλαβα ότι δεν είναι. Η ενασχόληση με την πολιτική δεν θεωρούνταν τρέντι... Ομολογώ πως όταν πρωτοείδα τον πατέρα μου σε τηλεοπτική εκπομπή δυσκολεύτηκα. Τι κι αν μιλούσαμε φουλ πολιτικά στο σπίτι; Το μοντέλο «πολιτικός» μέσα στην επικυριαρχία του λόγου και των προτύπων του συστήματος δεν μου ταίριαζε για εκείνον. Το διαχειρίστηκα. Αλλωστε κι εγώ αισθάνομαι μια πίεση από το περιβάλλον γύρω απ’ αυτά τα θέματα. Τι είπε ο ΣΥΡΙΖΑ, τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ κ.λπ. Αλλά τι να πεις όταν ζητούν από τον ΣΥΡΙΖΑ να λογοδοτεί για παρελθόν και μέλλον; Δεν είμαι μέλος, ο χώρος απηχεί την πολιτική μου έκφραση. Ούτε έχω τις απαντήσεις. Αλλά αν κυνηγάς το «ορθόν», αν αγωνιάς μην πεις καμιά βλακεία, γίνεσαι όμηρος της συνέπειας προς το «εγχειρίδιο». Δεν γίνεται να ακούμε μόνο τους ειδικούς. Η διαλεκτική σχέση με τους άλλους μάς οδηγεί κάπου.
• Ομως στη «μεγάλη εικόνα», όταν ένα κόμμα ετοιμάζεται να κυβερνήσει δεν υποχρεούται να έχει ξεκάθαρες απαντήσεις;
Οσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου δύο κόμματα εναλλάσσονται στην εξουσία. Μετά τη μαϊμού-ευμάρεια που επέβαλαν επί δεκαετίες, μας τιμωρούν με οικονομική εξαθλίωση, καταστολή, μιζέρια. Δεν ξέρω αν καταφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ να πραγματοποιήσει αυτά που ευαγγελίζεται. Εκτιμώ όμως ότι είναι απαραίτητη η κοινωνική αναδιάταξη των πραγμάτων όχι μόνο στην κοινοβουλευτική αποτύπωση. Ναι, είναι θέμα παιδείας, βούλησης να αντιμετωπίσεις άφοβα το άγνωστο.
• Το ζήτημα του ΣΥΡΙΖΑ γεννά φόβο;
Σ’ αυτούς που τον αντιμάχονται, αλλά και σε αυτούς που τον στηρίζουν - τον φόβο της αποτυχίας. Αν γεννά τόσο φόβο οφείλεται στο άγνωστο. Αλλά ως άγνωστο έχει νόημα να το διεκδικήσουμε, αλλιώς θα παραμείνουμε ακίνητοι, δειλοί, υποταγμένοι σε καθηλωτικές γενικεύσεις. Ας δράσουμε κι ας αποτύχουμε.
• Η Αριστερά στην εξουσία δεν συνιστά μια αντίφαση εν τοις όροις;
Τότε θα πρέπει να δεχτούμε ότι δικαιωματικά η εξουσία ανήκει στη Δεξιά. Ακόμα και στο ενδεχόμενο αποτυχίας κατά 99,99% πρέπει να το ρισκάρουμε. Η υπέρβαση του φόβου καθιστά το άγνωστο γνωστό, πραγματοποιήσιμο. Το μορφοποιεί μέσα στον ιστορικό χρόνο. Μετά θα καθρεφτιστούμε πάνω του όλοι, ΣΥΡΙΖΑ και αντιΣΥΡΙΖΑ, και θα κριθούμε.
• Κάποιοι ταυτίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ μ’ ένα νέο ΠΑΣΟΚ.
Προεξοφλούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε ήδη το νέο ΠΑΣΟΚ αυτοί που ονειρεύονται ένα νέο ΠΑΣΟΚ. Ακόμα κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κυβερνήσει ή κυβερνήσει επιτυχώς ή ανεπιτυχώς ή αλλοτριωθεί στο χειρότερο ΠΑΣΟΚ, εγώ θα συνεχίζω να αναζητώ αριστερές λύσεις για όσα με βασανίζουν. Δεν ωφελεί ούτε η καχυποψία ούτε η αφέλεια. Το συλλογικό και το προσωπικό κινούνται σε διαφορετικούς χρόνους. Αλλοτε νιώθουμε άγουροι και μας προλαβαίνει η Ιστορία κι άλλοτε νιώθουμε παραγινωμένοι κι ακόμα το τρένο δεν ήρθε… Σίγουρα δεν πρέπει να περιμένουμε τον Γκοντό - δεν θα έρθει. Η πολιτική εντάσσεται σ’ ένα ιστορικό προτσές. Υστερα από πέντε χρόνια θα είμαστε εδώ, όμως μπορεί να λέμε άλλα, αφού στο μεταξύ θα έχει μετεξελιχθεί το ιστορικό συμφραζόμενο. Ετσι πρέπει. Αλλιώς θα είμαστε φερέφωνα του χτεσινού μας εαυτού.
• Οι καλλιτέχνες συνήθως αρνούνται να εκτεθούν κομματικά. Η απάντηση-κλισέ είναι: «Συμμετέχω μέσα από την τέχνη μου»…
Στάση υπεκφυγής, που παρουσιάζεται ως στάση ευθύνης. Κατανοώ τα φοβικά σύνδρομα, υποτίθεται ότι οι άνθρωποι της τέχνης επηρεάζουν κι αυτό δημιουργεί δισταγμούς. Ομως τα προβλήματα στον χώρο του θεάτρου δεν είναι θεωρητικά. Πέρα από το μεγάλο οικονομικό ζήτημα, υπάρχουν νέοι που θέλουν να είναι ενεργοί, δημιουργικοί και δεν τους επιτρέπεται. Το χειρότερο όλων είναι ότι το σύστημα τους έχει ψήσει να μην παλεύουν για τις επιθυμίες τους ως μη πραγματοποιήσιμες. Ετσι λειτουργούμε ελεγειακά για ό,τι ονειρευόμαστε: «Αχ αυτό που δεν γίνεται, αχ το ανέφικτο, το ουτοπικό…». Μας αφαιρούν δηλαδή το δικαίωμα για ζωή. Είτε λέγοντας (παλιά) «δεν έχει σημασία, αγάπη μου, όλα είναι λυμένα» είτε (σήμερα) «τώρα στα δύσκολα διεκδικείς;». Μοιάζει κάπως σαν το θάψιμο των φρούτων στις χωματερές: «Μη θες πολλά, μπλοκάρεις την αγορά».
«Loot - Τα λάφυρα» | 
* INFO: Θέατρο του Νέου Κόσμου (Αντισθένους 7 & Θαρύπου, τηλ.: 210 9212900» «Loot - Τα λάφυρα» του Τζο Ορτον. Μετάφραση: Κώστας Τσιανάκας. Σκηνοθεσία: Μάκης Παπαδημητρίου. Σκηνικά-κοστούμια: Χριστίνα Κάλμπαρη. Μουσική: Σπύρος Γραμμένος. Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης. Παίζουν: Γιώργος Μακρής, Κατερίνα Λυπηρίδου, Δημήτρης Πασσάς, Ομηρος Πουλάκης, Γιάννος Περλέγκας.

Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2014

Τριήμερο Επιστημονικό Συνέδριο του ΜΑΧΩΜΕ

Τριήμερο Επιστημονικό Συνέδριο του ΜΑΧΩΜΕ


Στις 21, 22 & 23 Νοεμβρίου 2014, με θέμα: «Ταξική διάρθρωση της ελληνικής κοινωνίας - ταξική συνείδηση και πολιτική διαπάλη». Το Συνέδριο θα πραγματοποιηθεί στην αίθουσα του ξενοδοχείου «NOVUS» (ημιόροφος), Καρόλου 23, Πλ. Καραϊσκάκη (δίπλα στο σταθμό «Μεταξουργείο» του Μετρό).

Δείτε το πρόγραμμα του Συνεδρίου εδώ.

Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2014

Ραγιάδες 'μεις δεν είμαστε ~ (Αντάρτικα, Θ.Μικρούτσικος)





Τα τραγούδια μιας εποχής. Η Αντίσταση, ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας του Ελληνικού λαού, για να απαλλαγεί από την τυραννική Γερμανική κατοχή, να επιβιώσει παρά τις κακουχίες. Οι μάχες στα βουνά, η "μάχη της σοδειάς", η αφόρητη πείνα! Ίσως οι καλύτερες εκτελέσεις αυτών των τραγουδιών να είναι αυτές. Έγιναν με την ενορχήστρωση του Θάνου Μικρούτσικου και τη συμμετοχή της Μαρίας Δημητριάδη, της Αφροδίτης Μάνου και μικρής χορωδίας.
----------------------------------------­----------------------------------------­­----------------
Διασκευή, Ενορχήστρωση & Διεύθυνση Ορχήστρας: Θάνος Μικρούτσικος
Μουσική: Samuil Pokrass (1897--1939). Ρώσικο εμβατήριο που γράφτηκε το 1920, κατά τη διάρκεια του Ρωσικού εμφυλίου πολέμου και αποτελούσε το εμβατήριο μάχης του Κόκκινου στρατού. (Белая армия черный барон-White army black baron ή The Red Army is the Strongest)
Στίχοι: Άγνωστο
Ερμηνεία: Μαρία Δημητριάδη, Αφροδίτη Μάνου & Χορωδία
Δίσκος: Τα Αντάρτικα ~ 1981, Lyra, Cd 3341
----------------------------------------­----------------------------------------­­----------------
Μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά
πέσανε πάνω στην εργατιά.
Άγρια κράζουν για αίμα διψούν,
τον Δημητρόφ στην κρεμάλα να δουν.

Τον Ντάνεφ και Ποπόφ, τον Τέλμαν κι άλλους
αντιφασίστες αρχηγούς,
και στην Καντόνα χιλιάδες σφάζουν
προλεταρίους ηρωικούς.

Γίγας στους γίγαντες ο Δημητρόφ.
Βράχος γρανίτης στέκει ορθός.
Τους δικαστές του χτυπάει σκληρά.
Τους ξεσκεπάζει τους ποδοπατά.

Και μπρος στο θάνατο και στην κρεμάλα
έδειξες σ' όλους Δημητρόφ
τους προλετάριους της οικουμένης,
τον δρόμο για τον λυτρωμό.

Ήρωες τέτοιοι μπορούν μοναχά
να βγούνε μέσα απ' την εργατιά.
Δοκιμασμένος στην μάχη σκληρά,
κρατάς εσύ την σημαία ψηλά.

Της 3ης Διεθνούς του Λένιν Στάλιν
κι έδειξες σ' όλους τους λαούς
πως να παλεύουν, πως να νικάνε
τους ταξικούς τους τους εχθρούς.

Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2014

Εκδήλωση Δευτέρα 10/11/14.Michel Bauwens-Ινστιτούτο Νίκος Πουλαντζάς



E Κ Δ Η Λ Ω Σ Η

Το Ινστιτούτο Νίκος Πουλαντζάς, διοργανώνει ανοιχτή εκδήλωση με τίτλο:

ΕΦΑΡΜΟΣΜΕΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΣΤΟΝ ΤΟΜΕΑ ΤΩΝ "ΚΟΙΝΩΝ ΑΓΑΘΩΝ":
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ, ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΚΑΙ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΟΙ ΣΤΟΧΟΙ

Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2014, 7:00μμ
Πνευματικό Κέντρο Δήμου Αθηναίων, αίθουσα Αντώνη Τρίτση
Ακαδημίας 50, Αθήνα

Ομιλητής
Μισέλ Μπάουενς
(Michel Bauwens )
Ιδρυτής του P2P Foundation, σύμβουλος εφαρμοσμένων πολιτικών
στον τομέα των Κοινών Αγαθών

H εκδήλωση γίνεται με τη στήριξη του Δικτύου transform! europe και του Ιδρύματος Rosa Luxemburg


Τα τελευταία χρόνια, ένα ιδιαίτερα δυναμικό παγκόσμιο κίνημα για τα Κοινά (commons) αναδύεται σε πλήθος διαφορετικών τομέων. Διεκδικεί νέους ορισμούς για την αξία σε οικονομικό και βιοπολιτικό επίπεδο, αμφισβητώντας τη νεοφιλελεύθερη οικονομική και πολιτική τάξη. Η συζήτηση για τα Κοινά έχει ως κινητήριο δύναμη, μεταξύ άλλων, και την αναζήτηση ενός δρόμου εκτός του κράτους και της αγοράς που θα οδηγεί σε ένα εναλλακτικό και βιώσιμο μέλλον. Η δραστηριότητα γύρω από τα ‘Κοινά’ είναι έντονη και στην Ελλάδα: σχετικά ερευνητικά προγράμματα, εργαστήρια, φεστιβάλ με αποκλειστική έμφαση σε ιδέες και αξίες που εμφορούνται από αυτή την παράδοση, αλλά και πρακτικές εφαρμογές τους σε όλη τη χώρα από πλήθος ομάδων που λειτουργούν πρωτοβουλιακά και αυτοοργανωμένα. Η κουλτούρα των Κοινών, που έχει τις ρίζες της στις κοινότητες ανοιχτού λογισμικού και ανοιχτού περιεχομένου, διαρκώς διευρύνεται σε όλο και περισσότερες πτυχές τις καθημερινής ζωής (με πρωτοβουλίες που εκτείνονται από την ανοιχτή γνώση έως την υγεία και τη βιώσιμη γεωργία).

Ενταγμένη στη διετή ερευνητική ενασχόληση του Ινστιτούτου Νίκος Πουλαντζάς με τη θεματική των ‘κοινών αγαθών’ - με έμφαση στο νερό και τη διαχείριση του και στη συνέχεια με τα ψηφιακά κοινά αγαθά - η ομιλία του M. Bauwens έχει ως στόχο την περιγραφή της συνολικής εικόνας όσων συμβαίνουν σήμερα σε αυτόν τον διαρκώς διευρυνόμενο τομέα σε διεθνές επίπεδο. Ιδιαίτερη έμφαση θα δοθεί στη σημασία των ‘νέων κοινών’ ως βάση μίας νέας πολιτικής οικονομίας πέρα από το κράτος και την αγορά, καθώς και στις προαπαιτούμενες στρατηγικές, συμμαχίες και προτεραιότητες. Τα παραπάνω θα συνδυαστούν με την παρουσίαση των αποτελεσμάτων του FLOK project που ολοκληρώθηκε πρόσφατα στο Εκουαδόρ και συνιστά την πρώτη προσπάθεια παραγωγής, σε κυβερνητικό επίπεδο, προτάσεων εφαρμοσμένων πολιτικών και στρατηγικών μετάβασης στον τομέα των ‘κοινών αγαθών’. Τέλος, εκτεταμένη αναφορά θα γίνει στην ομότιμη παραγωγή (P2P modes of production) και στα επιτυχημένα παραδείγματα σε αυτό τον τομέα, καθώς και στις θεσμικές προϋποθέσεις που είναι αναγκαίες προκειμένου αυτό το παράδειγμα να γενικευτεί και προστατευθεί από το καπιταλιστικό πλαίσιο εντός του οποίου σήμερα αναπτύσσεται.

O Michel Bauwens είναι ιδρυτής του Peer-to-Peer Foundation και συνεργάζεται με ένα παγκόσμιο δίκτυο ερευνητών με αντικείμενο την ομότιμη παραγωγή, τη διοίκηση και το καθεστώς ιδιοκτησίας. Είναι συνιδρυτής του Commons Strategies Group το οποίο συντονίζει τις πρωτοβουλίες σε διεθνές επίπεδο σχετικά με την ‘οικονομία των κοινών’. Παράλληλα, συνεργάζεται ως ερευνητής με το Πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ με αντικείμενο την ανθρωπολογία της ψηφιακής εποχής και έχει επιμεληθεί την παραγωγή και έκδοση σχετικών βιβλίων και ντοκιμαντέρ. Έχει εργαστεί ως επιστημονικός σύμβουλος σε πλήθος φορέων του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Η κυβέρνηση του Εκουαδόρ του ανέθεσε τη θέση του Διευθυντή του ερευνητικού προγράμματος (FLOK project) με αντικείμενο τη μετάβαση στην ‘οικονομία της γνώσης’, το οποίο ολοκληρώθηκε πρόσφατα.




Ινστιτούτο Νίκος Πουλαντζάς • Σαρρή 14, Αθήνα • 210-3217745info@poulantzas.grwww.poulantzas.gr

Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2014

Αλ. Μητρόπουλος: Έρχονται μειώσεις στις συντάξεις

   Πολιτική  

Αποθρασύνεται ο κομισάριος συντάξεων του ΔΝΤ κ.Πίτερ Ράτκλιφ. Εκβιάζει για την υπογραφή «Μνημονίου Συνεργασίας» από τους Διοικητές όλων των Ασφαλιστικών Ταμείων. Καλούμε την κυβέρνηση να ανακαλέσει άμεσα τον διορισμό του, τονίζει ο βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ και υπεύθυνος του Τομέα Διοικητικής Μεταρρύθμισης, Αλέξης Μητρόπουλος.




Η δήλωση του Αλ. Μητρόπουλου:
Στις 18-5-2014 είχαμε αποκαλύψει τον διορισμό του κ.Πίτερ Ράτκλιφ (Peter Ratcliffe), εμπειρογνώμονα του ΔΝΤ για τις συντάξεις, ως Επιτρόπου (Κομισάριου) συντάξεων, με γραφείο μάλιστα δίπλα στου κ.Υπουργού Εργασίας!!
Σήμερα αποκαλύπτουμε ότι ο κ.Ράτκλιφ προωθεί προς υπογραφή «Μνημόνιο Συνεργασίας» ανάμεσα στη Γενική Γραμματεία Πληροφοριακών Συστημάτων (ΓΓΠΣ) του Υπουργείου Οικονομικών και τους Διοικητές όλων των Ασφαλιστικών Ταμείων.
Απώτερος στόχος τού πρωτοφανούς σε σύλληψη και παρέμβαση «Μνημονίου Συνεργασίας» είναι η συλλογή των στοιχείων ενόψει της προετοιμασίας για τη μείωση των επικουρικών και κύριων συντάξεων από 1-1-2015.
Καλούμε την κυβέρνηση να ανακαλέσει άμεσα τον διορισμό του Επιτρόπου Συντάξεων κ.Peter Ratcliffe και να διακόψει τη συνεργασία μαζί του, αφού έχει ως αποκλειστικό καθήκον την παρακολούθηση της μείωσης των συντάξεων.
Καλούμε κυβέρνηση και Τρόικα να επιστρέψουν τα 60 περίπου δις που έχει απολέσει το Ασφαλιστικό Σύστημα της χώρας μας από τις συνέπειες του Μνημονίου (κούρεμα-PSI, ανεργία, μείωση μισθών, μείωση κρατικής επιχορήγησης, μείωση εργοδοτικών εισφορών, κατάργηση κοινωνικών πόρων κ.α.).
Καλούμε άμεσα κυβέρνηση και Τρόικα να επιστρέψουν τις απώλειες από το κούρεμα των αποθεματικών τους (PSI) που υπέστησαν τα Ασφαλιστικά Ταμεία.
Καλούμε τη μνημονιακή κυβέρνηση να μην τολμήσει την εφαρμογή από 1-1-2015 των δρακόντειων ρητρών «μηδενικού ελλείμματος» για τις επικουρικές και «εγγύησης μόνο της βασικής» για τις κύριες συντάξεις.
Καλούμε τους ασφαλισμένους να μην δεχτούν άλλες μειώσεις στις συντάξεις τους και να αγωνιστούν να αποτραπεί ο νέος γύρος της «επιδοματοποίησης» των συντάξεων τους που έχουν σχεδιάσει και προωθούν μεθοδευμένα οι κυβέρνηση και Τρόικα.
Διαβεβαιώνουμε ασφαλισμένους συνταξιούχους ότι η κυβέρνηση της Αριστεράς θα προστατεύσει τις συντάξεις τους και θα διασφαλίσει αξιοπρεπές επίπεδο ζωής των ιδίων και των οικογενειών τους.

Καλούμε τον ελληνικό λαό να εμπιστευτεί την Αριστερά και τον ΣΥΡΙΖΑ ενόψει των πολιτικών εξελίξεων που βρίσκονται μπροστά μας.
- από το: http://left.gr/news/al-mitropoylos-erhontai-meioseis-stis-syntaxeis#sthash.JBRgRYGb.dpuf

Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2014

K. ΛΑΠΑΒΙΤΣΑΣ ΣΤΗΝ «ΑΥΓH»: "Η βαθιά διαγραφή χρέους είναι πάρα πολύ δύσκολο να επιτευχθεί χωρίς να υπάρξει σύγκρουση με τους δανειστές και τους εταίρους"

Η ΟΝΕ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΤΕΙ


ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ TOY K. ΛΑΠΑΒΙΤΣΑ ΣΤΗΝ «ΑΥΓH» ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ (12/10) ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΧΡΗΣΤΟ ΣΙΜΟ
"Η βαθιά διαγραφή χρέους είναι πάρα πολύ δύσκολο να επιτευχθεί χωρίς να υπάρξει σύγκρουση με τους δανειστές και τους εταίρους", τονίζει ο Κώστας Λαπαβίτσας, καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο SOAS του Λονδίνου. Στη συνέντευξη που παραχώρησε στην "Αυγή" της Κυριακής, ο Κ. Λαπαβίτσας σχολιάζει το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και αναλύει την κατάσταση που επικρατεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
* Πώς αξιολογείτε το κυβερνητικό πρόγραμμα που παρουσίασε στη ΔΕΘ ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας;
Αυτό που παρουσίασε ο Αλ. Τσίπρας στη ΔΕΘ δεν συνιστά πρόγραμμα, καθώς υπήρχαν σοβαρές απουσίες, όπως ένα σχέδιο για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Για το πρόγραμμα λοιπόν είμαστε εν αναμονή.
Αυτά που παρουσιάστηκαν συνιστούν μια σειρά προγραμματικών θέσεων τα οποία, γενικά, κινούνται προς τη σωστή κατεύθυνση. Η άμεση στήριξη των πληγέντων από τα Μνημόνια, η ρύθμιση των "κόκκινων" δανείων, η ελάφρυνση της φορολογίας, είναι πράγματα που θα πρέπει να γίνουν άμεσα. Θα έλεγα μάλιστα πως, σε σχέση με την κατάσταση που επικρατεί, κινούνται μάλλον σε συντηρητική τροχιά.
Ωστόσο, έχω να παρατηρήσω τα εξής: Καταρχήν, ο τρόπος με τον οποίο έχει γίνει η κοστολόγηση δεν εμπνέει εμπιστοσύνη. Με την εξαίρεση των μέτρων για τη σίτιση, τη στέγαση, κ.λπ., αλλά και την ανεργία, τα υπόλοιπα δεν πείθουν. Αναλυτικότερα, η χρηματοδότηση του προγράμματος από την πάταξη της φοροδιαφυγής και την αποπληρωμή χρεών προς το Δημόσιο δεν είναι πειστική. Είναι πολύ δύσκολο να συλλεχθούν 6 δισ. ευρώ μέσα σε έναν χρόνο με αυτούς τους τρόπους. Δεν μπορεί ένα κυβερνητικό πρόγραμμα να βασιστεί εκεί.
Από 'κεί και πέρα, το πρόγραμμα κάνει λόγο για ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, οι οποίοι όμως συνιστούν συστατικό στοιχείο της πολιτικής της λιτότητας. Δεν είναι δυνατόν ο ΣΥΡΙΖΑ να αντιμετωπίσει τη λιτότητα με προϋπολογισμούς που την ενέχουν.
Η κοστολόγηση και η χρηματοδότηση του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να βασιστεί σε μια πιο στέρεη βάση, όπως για παράδειγμα από τα χρήματα που δεν θα πληρώσει η χώρα για το χρέος. Αυτή τη στιγμή, η Ελλάδα καταβάλλει περίπου 8 δισ. ευρώ ετησίως για την αποπληρωμή του χρέους.
Θέλω να τονίσω, τέλος, γιατί έχουν υπάρξει παρανοήσεις και διαστρεβλώσεις ότι ο ΣΥΡΙΖΑ σωστά έκανε λόγο για την επαναφορά του κατώτατου μισθού. Το μέτρο είναι απολύτως απαραίτητο. Ωστόσο, αν δεν υπάρξει ταυτόχρονα πρόνοια για τη στήριξη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, τότε το μέτρο μπορεί και να αποβεί εναντίον των εργαζόμενων.
* Ποια είναι η άποψή σας σχετικά με τις κινήσεις που θα πρέπει να κάνει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με το ζήτημα του χρέους;
Το ζήτημα του χρέους είναι δύσκολο, πολυσύνθετο και αγγίζει όλες τις πλευρές των διεθνών σχέσεων της χώρας. Πρέπει να πω πως ο ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζει το θέμα με τη σοβαρότητα που του αρμόζει. Ωστόσο, οι συνεδριακές αποφάσεις του κόμματος μιλούν για βαθιά διαγραφή του χρέους. Αν αυτές ισχύουν, θα πρέπει τα διάφορα στελέχη του να σταματήσουν να κάνουν λόγο για επιμηκύνσεις, αποσύρσεις, κ.λπ. Η επιμήκυνση δεν είναι διαγραφή. Κοροϊδεύουν τον κόσμο όσοι τα λένε αυτά.
Η βαθιά διαγραφή είναι πάρα πολύ δύσκολο να επιτευχθεί χωρίς να υπάρξει σύγκρουση με τους δανειστές και τους εταίρους. Η Γερμανία δεν θέλει καν να ακούει για διαγραφή χρέους και ως προς αυτό θα είναι αμείλικτη. Έτσι, λοιπόν, τίθεται το ερώτημα: Τι σημαίνει σκληρή διαπραγμάτευση και ταυτόχρονα δέσμευση για παραμονή στο ευρωπαϊκό πλαίσιο και εντός του ευρώ;
Θεωρώ δεδομένο πως η οποιαδήποτε διαπραγμάτευση δεν θα πρέπει να θέτει εκ προοιμίου τη συμμετοχή της χώρας στο ευρωπαϊκό πλαίσιο και την ΟΝΕ. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να έχει υπόψη του ότι το θέμα της αποχώρησης θα τεθεί εκβιαστικά από τους δανειστές. Στον εκβιασμό αυτό, δεν θα πρέπει να υποκύψει. Η επιβίωση της χώρας εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τη διαγραφή του χρέους. Ο κόσμος θα πρέπει να γνωρίζει πως η αποχώρηση, αν προκύψει, θα είναι διαχειρίσιμη.
* Προς τα πού πρέπει να στραφεί ο ΣΥΡΙΖΑ σε ό,τι αφορά το ζήτημα των κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιών;
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να θυμάται διαρκώς ότι είναι ένα αριστερό κόμμα, το οποίο ο κόσμος το ανέδειξε για να προχωρήσει σε ριζοσπαστικές τομές. Από τη στροφή που κάνει προς τα μεσαία στρώματα και τις κεντρώες δυνάμεις, είναι πιθανό να έχει απώλειες από τα αριστερά του.
Στο διεθνές επίπεδο, ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να κοιτάζει και προς τη Ρωσία και τα BRICS, αλλά και προς τη Λατινική Αμερική. Οι διεθνείς σχέσεις είναι σε μεταβατικό σημείο και ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να έχει τα μάτια του ανοιχτά συνεχώς.
* Στο τελευταίο βιβλίο σας σημειώνετε πως η Ευρωζώνη συμπυκνώνει ένα ιεραρχικό σύστημα στην κορυφή του οποίου βρίσκεται η Γερμανία. Τι θα αλλάξει σε αυτό αν επιστρέψουν οι χώρες στα εθνικά νομίσματα; Αν η έξοδος από το ευρώ συνοδευτεί από ανάδυση οικονομικών εθνικισμών, κίνδυνο που επισημαίνετε, ποιο θα είναι το αποτέλεσμα;
Η Νομισματική Ένωση αποτελεί ένα πλήρως αποτυχημένο πολιτικό και οικονομικό σχέδιο. Ακόμα και οι υπέρμαχοί της, πόσο μάλλον οι λαοί της Ευρώπης, παραδέχονται την αποτυχία της. Η πορεία της της ΟΝΕ ανέδειξε σχέσεις κέντρου - περιφέρειας ανάμεσα στα κράτη - μέλη της, με τη Γερμανία να έχει τον κεντρικό ρόλο. Τα παραπάνω δεν είναι κάτι περισσότερο από απλές διαπιστώσεις που μπορεί να κάνει ένας οποιοσδήποτε μαρξιστής που μελετά την ιστορία της Ε.Ε.
Η ΟΝΕ δεν μπορεί να μεταρρυθμιστεί, ούτε να πάει προς το "καλό ευρώ", όπως κάποιοι πιστεύουν ακόμα και στην Αριστερά. Αν είχα να προτείνω κάτι για τη λογική αναδιάρθρωση αυτού του αποτυχημένου πλαισίου, θα ήταν να δοθεί η δυνατότητα εξόδου για χώρες, όπως η Ελλάδα, χωρίς να υπάρξει σύγκρουση, πράγμα που όμως δεν πιστεύω ότι μπορεί να συμβεί.
Επίσης, θεωρώ πως ακόμα και οι χώρες του κέντρου θα πρέπει να επιδιώξουν την απεμπλοκή τους από την ΟΝΕ. Η Ευρώπη θα πρέπει να βρει άλλον τρόπο να οργανώσει τις διακρατικές σχέσεις χωρίς να οδηγηθεί στον οικονομικό εθνικισμό. Ο οικονομικός εθνικισμός είναι η χειρότερη εκδοχή, η οποία μάλιστα είναι πιθανόν να προκύψει από την προϊούσα κατάρρευση της Ευρωζώνης.
Αυτό που χρειάζεται είναι να υπάρξουν ελεγχόμενες ισοτιμίες και κοινωνικός έλεγχος στην κίνηση των κεφαλαίων. Ένα τέτοιο σύστημα είναι εφικτό αν υπάρξουν προοδευτικές κυβερνήσεις σε μια σειρά ευρωπαϊκών χωρών. Δεν είναι νομοτέλεια οι οικονομικοί εθνικισμοί.
* Αν υπάρξουν αυτές οι πολιτικές συνθήκες, τότε για ποιο λόγο είναι αναγκαία η διάλυση της ΟΝΕ;
Η ΟΝΕ αποτελεί έναν πολύ σκληρό μηχανισμό, ο οποίος έχει συγκροτηθεί από ένα πολύ ισχυρό και άκαμπτο θεσμικό πλαίσιο. Η ΟΝΕ περιλαμβάνει κανόνες για την κίνηση των κεφαλαίων και για τη δημοσιονομική πειθαρχία. Αυτά δεν αλλάζουν με επιμέρους ρυθμίσεις.
Η εικασαετής πορεία της ΟΝΕ έχει δημιουργήσει κερδισμένους και χαμένους για το μεγάλο κεφάλαιο και για τις χώρες - μέλη. Είναι καλύτερα για την Ευρώπη να απαλλαγεί από αυτήν. Η Ελλάδα θα έπρεπε να είχε ήδη αποχωρήσει, εδώ και τέσσερα χρόνια. Αν είχε φύγει τότε, θα ήταν σε πολύ καλύτερη θέση σήμερα.
* Πώς κρίνετε την απόφαση της γαλλικής κυβέρνησης να προχωρήσει στην κατάθεση ενός προϋπολογισμού που δεν περιέχει μέτρα λιτότητας;
Ο προϋπολογισμός της Γαλλίας περιέχει σκληρή λιτότητα, απλώς προβλέπει την εφαρμογή των περικοπών που θα φέρουν το έλλειμμα στο 3% με πιο αργό ρυθμό μέχρι το 2017. Η Γαλλία βρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση. Η αιτία δεν έχει να κάνει με αυτό πού λένε διάφοροι περί "δημοσιονομικής σπατάλης". Κάθε άλλο. Το πρόβλημά της είναι ότι δεν μπορεί να ανταγωνιστεί τη Γερμανία στο πλαίσιο της ΟΝΕ.
Η Γαλλία έχει ουσιαστικά δύο επιλογές: Η πρώτη είναι να μειώσει βαθιά τους μισθούς, πράγμα το οποίο θα είχε ως αποτέλεσμα μια τεράστια πολιτική κρίση, αλλά και περαιτέρω οικονομική ύφεση. Η δεύτερη είναι να αποχωρήσει από την ΟΝΕ, θέση που συζητιέται ακόμα και από συστημικούς κύκλους. Αυτή τη στιγμή η γαλλική κυβέρνηση δεν μπορεί να αποφασίσει και δείχνει χαμένη.
Επίσης, όσοι πιστεύουν πως υπάρχει κάποιο είδος "αντάρτικου" από την Ιταλία και τη Γαλλία στην Ε.Ε., πλανώνται. Η Γερμανία κυριαρχεί θεσμικά και θα επιμείνει στη λιτότητα.
Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2014

Τετάρτη 8 Οκτωβρίου 2014

ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ ΜΑΡΑΘΩΝΑ: ΕΚΛΟΓΕΣ ΙΑΤΡΙΚΩΝ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΑΘΗΝΑΣ ΠΕΙΡΑΙΑ 12 &13 ΟΚ...

ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ ΜΑΡΑΘΩΝΑ: ΕΚΛΟΓΕΣ ΙΑΤΡΙΚΩΝ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΑΘΗΝΑΣ ΠΕΙΡΑΙΑ 12 &13 ΟΚ...: SYRIZA MARATHONA                    

 Στις 12 & 13 Οκτώβρη διεξάγονται  οι εκλογές στους Ιατρικούς συλλόγους Αθήνας και Πειραιά. Ο ΣΥΡΙΖΑ στηρίζει την παράταξη  "Αγωνιστικό μέτωπο γιατρών".

   Η στήριξη στο συνδυασμό του Αγωνιστικού Μετώπου Γιατρών θα αποτελέσει αποφασιστική δύναμη και όπλο στα χέρια όλων, στην πορεία ανατροπής της σημερινής ζοφερής κατάστασης που βιώνουν οι γιατροί.

Κυριακή 24 Αυγούστου 2014

Κ. Λαπαβίτσας: Παγκοσμιοποίηση ή χρηματιστικοποίηση;


Ο όρος παγκοσμιοποίηση είναι εξαιρετικά ασαφής, παρά το ότι χρησιμοποιείται ευρύτατα για να περιγράψει την εξέλιξη του σύγχρονου καπιταλισμού. Άλλοτε υποδηλώνει τη διεύρυνση της παγκόσμιας αγοράς εμπορευμάτων, άλλοτε τη διόγκωση της εξαγωγής κεφαλαίου και των άμεσων ξένων επενδύσεων, άλλοτε τη δημιουργία παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού δικτύου, άλλοτε την εμφάνιση βιομηχανικού καπιταλισμού στον πρώην Τρίτο Κόσμο, κι άλλοτε όλα αυτά μαζί κι ακόμη περισσότερα, όπως τη μετανάστευση της εργασίας.
Καμία όμως από αυτές τις τάσεις δεν είναι καινούργια. Ο καπιταλισμός, βλέπετε, είναι εκ φύσεως παγκόσμιος, όπως είχαν διαπιστώσει ο Καρλ Μαρξ και ο Φρίντριχ Ένγκελς στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο ήδη από το 1848. 
Η παγκοσμιοποίηση πέρασε για τα καλά στο διεθνές λεξιλόγιο από τότε που η αμερικανική κυβέρνηση χρησιμοποίησε τον όρο για να σηματοδοτήσει τη νέα εποχή που υποτίθεται ότι θα άνοιγε με το θρίαμβο του αμερικανικού καπιταλιστικού μοντέλου και την κατάρρευση του λεγόμενου ‘υπαρκτού σοσιαλισμού’. Η ασάφειά του αποδείχθηκε θείο δώρο για κυνικούς πολιτικούς και πολυπράγμονες δημοσιογράφους γιατί έδωσε ένα επίχρισμα επιστημονικότητας στην αβάσιμη αντίληψη ότι πλέον η ‘αγορά’ κυριαρχεί παγκοσμίως και οι κυβερνήσεις δε μπορούν να πάνε κόντρα στους ‘νόμους’ της. Η παγκοσμιοποίηση θεωρήθηκε κάτι σαν φυσικό φαινόμενο που αντιπροσωπεύει την ‘πρόοδο’ και κανείς δεν πρέπει να της πηγαίνει κόντρα. Συνεπώς επιβάλλεται να γίνονται ακατάπαυστα ‘μεταρρυθμίσεις’, όπως απελευθέρωση των αγορών, ιδιωτικοποιήσεις, συγκράτηση των μισθών, ελαστική εργασία και περιορισμός του κράτους πρόνοιας. Όσοι αντιτίθενται είναι οπισθοδρομικοί και εκτός εποχής.
Η δομική κρίση του 2007-9 έριξε φως στην εξέλιξη του καπιταλισμού τις τελευταίες δεκαετίες και κατέδειξε πόσο κενός είναι ο όρος παγκοσμιοποίηση. Η κρίση ξεκίνησε το 2007 στο αμερικανικό χρηματοπιστωτικό σύστημα μετά από έξι χρόνια εκπληκτικής κερδοσκοπίας που συμβάδιζε με χαμηλές παραγωγικές επενδύσεις, αλλά και με ανάκαμψη της κερδοφορίας στον παραγωγικό τομέα. Δεν οφείλεται, δηλαδή, ούτε σε υπερσυσσώρευση του κεφαλαίου, ούτε σε πτώση του ποσοστού κέρδους. Προς το τέλος του 2008 μετατράπηκε σε γενικευμένη παγκόσμια ύφεση γιατί κονιορτοποιήθηκε η πίστωση και κατέρρευσε η συνολική ζήτηση.
Η κρίση αντιμετωπίστηκε το 2009 με κρατική παρέμβαση που διέσωσε τις τράπεζες και στήριξε τη ζήτηση κυρίως μέσω της έκδοσης χρήματος στην οποία το σύγχρονο κράτος διατηρεί απόλυτο μονοπώλιο. Κατέληξε το 2010-14 σε παρατεταμένη οικονομική δυστοκία στις αναπτυγμένες χώρες γιατί τα κράτη έχουν αυξήσει το δανεισμό τους για να στηρίξουν τη ζήτηση, ενώ οι εργαζόμενοι πιέζονται από χαμηλούς μισθούς και βουνά χρέους. Στην Ευρώπη ειδικότερα η κρίση μετεξελίχθηκε σε πραγματική καταστροφή των χωρών της περιφέρειας, με πρώτη την Ελλάδα, λόγω του αποτυχημένου νομισματικού συστήματος του ευρώ, ενώ πλέον σταδιακά βουλιάζει και το κέντρο.
Στις χώρες του πρώην Τρίτου Κόσμου, όμως, τα πράγματα πήραν πολύ διαφορετική πορεία. Μετά μια σύντομη ύφεση το 2008-9 ακολούθησε σχετικά ταχύρρυθμη ανάπτυξη, καθώς τα χρηματοπιστωτικά συστήματα των αναπτυσσομένων χωρών δεν είχαν πληγεί, ενώ το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος δεν είχε εκτιναχθεί όπως στις αναπτυγμένες. Παράλληλα, η οικονομία της Κίνας ανέκαμψε δυναμικά μέσω κρατικής παρέμβασης και πρόσφερε μια μεγάλη αγορά για εξαγωγές πρώτων υλών και τροφίμων. Τέλος, η άφθονη έκδοση χρήματος στις ΗΠΑ μετά το 2009 τόνωσε για μια ακόμη φορά τις ροές κεφαλαίου προς τις αναπτυσσόμενες χώρες. Παρ’ όλα αυτά, οι αναπτυσσόμενες χώρες συνέχισαν να στέλνουν ακόμη μεγαλύτερα κεφάλαια στις αναπτυγμένες, αφού είναι υποχρεωμένες να διακρατούν τεράστια αποθεματικά είτε σε δολάρια, είτε σε ευρώ και άρα να αγοράζουν κρατικά ομόλογα των αναπτυγμένων χωρών.
Εν ολίγοις, η δομική κρίση ξεπήδησε από την καρδιά του παγκόσμιου καπιταλισμού, επικεντρώθηκε στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, αντιμετωπίστηκε προσωρινά από το κράτος και κατέληξε σε εξασθένιση των ΗΠΑ και κυρίως της Ευρώπης. Η κρίση ευνόησε τον πρώην Τρίτο Κόσμο, ο οποίος όμως συνεχίζει σε καθαρή βάση να χρηματοδοτεί τις αναπτυγμένες χώρες. Αν όλα αυτά τα φαινόμενα συνιστούν παγκοσμιοποίηση, τότε η παγκοσμιοποίηση δεν έχει απολύτως κανένα νόημα.
Ο όρος που καλύτερα αποδίδει την ιστορική αλλαγή του καπιταλιστικού συστήματος τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες δεν είναι η παγκοσμιοποίηση αλλά η χρηματιστικοποίηση. Ο ώριμος καπιταλισμός έχει χρηματιστικοποιηθεί, καθώς το παραγωγικό κεφάλαιο επιδίδεται σε αναζήτηση χρηματοπιστωτικού κέρδους, το τραπεζικό κεφάλαιο έχει πάρει αποστάσεις από τον παραγωγικό τομέα και αναζητά κέρδη μέσω πράξεων στις ανοιχτές αγορές, και τέλος τα νοικοκυριά έχουν εμπλακεί βαθιά στις χρηματοπιστωτικές διαδικασίες για να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες στέγασης, υγείας, παιδείας, ασφάλισης και συνταξιοδότησης. Ταυτόχρονα το κέντρο βάρους του παραγωγικού κεφαλαίου παγκοσμίως μεταφέρεται στις αναπτυσσόμενες χώρες, με προεξάρχουσα την Κίνα. Η χρηματιστικοποίηση εμφανίζεται όλο και περισσότερο και σε αναπτυσσόμενες χώρες, όπως στη Βραζιλία, στην Τουρκία και στο Μεξικό, όχι όμως στην Κίνα όπου υπάρχουν έλεγχοι στην κίνηση κεφαλαίου και οι τράπεζες παραμένουν κρατικές.
Η ιστορική αυτή αλλαγή του καπιταλισμού έχει ως αποτέλεσμα να δημιουργούνται τακτικά χρηματοπιστωτικές ‘φούσκες’, οι οποίες φέρνουν την ψευδαίσθηση της ευμάρειας μέχρι την αναπόφευκτη κατάρρευση. Η κρίση του 2007-9 ήταν απόρροια της χρηματιστικοποίησης, ενώ όσα ακολούθησαν έδειξαν ότι η χρηματιστικοποίηση συνεχίζεται. Οι κυβερνήσεις διέσωσαν τα τραπεζικά συστήματα και φρόντισαν για την ανάκαμψη των χρηματοπιστωτικών κερδών. Δεν επέβαλαν δομικούς περιορισμούς στη λειτουργία του χρηματοπιστωτικού συστήματος, ούτε άλλαξαν τους όρους λειτουργίας του παραγωγικού κεφαλαίου. Ειδικά στις ΗΠΑ, την καρδιά της χρηματιστικοποίησης, η ισχύς του χρηματοπιστωτικού λόμπι είναι τόσο μεγάλη που ουσιαστικά τίποτε δομικό δεν έχει αλλάξει. Το αποτέλεσμα είναι ακριβώς η παρατεταμένη οικονομική δυστοκία των τελευταίων ετών.
Πέντε χρόνια μετά την κρίση του 2007-9 οι αντιφάσεις της χρηματιστικοποίησης συνεχίζουν να καθορίζουν την πορεία της παγκόσμιας οικονομίας. Η κρίση του 2007-9 ήταν τόσο γιγαντιαία που η μετέπειτα δημιουργία άφθονου χρήματος από πλευράς αμερικανικής κυβέρνησης δεν κατάφερε να δημιουργήσει μια γενικευμένη ‘φούσκα’ και να φέρει ξανά την ψευδαίσθηση της ευμάρειας. Οι χρηματοπιστωτικές αγορές έχουν σαφώς ανακάμψει και τα τραπεζικά κέρδη είναι υψηλά, αλλά η παραγωγική οικονομία δεν έχει δυναμισμό.
Αν στο επόμενο διάστημα η δημιουργία χρήματος στις ΗΠΑ περιοριστεί σημαντικά – όπως σταδιακά γίνεται – και παράλληλα υποχωρήσει και ο ρυθμός ανάπτυξης της Κίνας – όπως επίσης συμβαίνει – το πλήγμα θα είναι τεράστιο και για τις αναπτυγμένες και για τις αναπτυσσόμενες χώρες. Μια γενικευμένη οικονομική καθίζηση στο άμεσο μέλλον ίσως αποδειχθεί το αντίτιμο της διάσωσης και διατήρησης του χρηματιστικοποιημένου καπιταλισμού.

________________

Σάββατο 2 Αυγούστου 2014

Σωτήρης Δημητρίου: Ένας λαός που δεν έχει ιστορική μνήμη δεν έχει μέλλον

Σωτήρης Δημητρίου: Ένας λαός που δεν έχει ιστορική  μνήμη δεν έχει μέλλον

ΤΗΣ ΙΦΙΓΈΝΕΙΑΣ ΚΑΛΑΝΤΖΉ


Ένα χρόνο μετά το χαμό της κινηματογραφίστριας Αλίντας Δημητρίου, συναντήσαμε τον σύντροφο της ζωής της, τον Σωτήρη Δημητρίου, τον σημαντικό κοινωνικό ανθρωπολόγο και θεωρητικό του κινηματογράφου, με σπουδαίο συγγραφικό έργο σε ζητήματα τέχνης και πολιτισμού, όπως το πεντάτομο Λεξικό όρων αλλά και το μνημειώδες εγκυκλοπαιδικό έργο Η εξέλιξη του ανθρώπου.Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχε η συζήτηση γύρω από τις διάφορες πολύπλοκες επιδράσεις του κινηματογράφου, όπως αποτυπώνονται στο βιβλίο του Ο κινηματογράφος σήμερα, ανθρωπολογικές, πολιτικές και σημειωτικές διαστάσεις (2011).
Ο 90χρονος Σωτήρης μίλησε με πάθος για το έργο της μονάκριβής του Αλίντας, ενώ στάθηκε και σε κάποιες πιο προσωπικές αφηγήσεις, από τη ζωή τους στην Αφρική. Σαν παραμύθι ηχούσαν οι περιγραφές από τη ζωή σε ένα εξωτικό και συνάμα σκληρό περιβάλλον.
Η διάχυτη συγκίνηση συμπληρώθηκε με την παραχώρηση από τον Σωτήρη δύο φωτογραφιών του με την Αλίντα, από εκείνη την εποχή, που δημοσιεύουμε κατ” αποκλειστικότητα:



Η «υπναγωγική δύναμη του κινηματογράφου να αιχμαλωτίζει το κοινό… με το δέκτη να υποτάσσεται στη σιωπή και τον πομπό-οθόνη να κυριαρχεί στον ιδεολογικό λόγο», που περιγράφετε στο βιβλίο, συνέβαλε στην επιβολή και διατήρηση των δομών εξουσίας;
Η κοινωνιολογία και η ανθρωπολογία έδωσαν βάση στα τελεστικά φαινόμενα που υπάρχουν μέσα στην κοινωνία. Το θέατρο και ο κινηματογράφος ειδικότερα, ανήκουν στα μέσα τελεστικής λειτουργίας. Στις τελεστικές πράξεις το άτομο αποσύρεται από την ενεργό αντίληψη περνώντας σε απραξία, παρόμοια με την απομόνωση που πετυχαίνεται στην κινηματογραφική αίθουσα, όπου επιδέχεται την εισβολή ισχυρότερων παραστάσεων, τις οποίες εύκολα υιοθετεί. Αυτή την κατάσταση ονομάζω «μετάσταση του εαυτού», μια σημαντική λειτουργία του κινηματογράφου, που επιτυγχάνει την εκκρεμότητα της συνείδησης, ώστε να διεισδύσει το εξωτερικό μήνυμα, εγγράφοντας ιδεολογήματα υποσυνείδητα.
Η δύναμη επιρροής του κινηματογράφου πιστοποιήθηκε από πολύ νωρίς. Στα 1919 ο Λένιν έκανε διακήρυξη για τη σημασία του στην επιρροή του κοινού, ενώ ο αστικός κινηματογράφος τον μετέτρεψε σε βασικό όπλο προπαγάνδας και επηρεασμού της κοινής γνώμης. Ο πρώιμος βουβός κινηματογράφος, κατανοητός σε όλους, συνέπεσε με την ομαδική μετανάστευση στην Αμερική και πλασαρίστηκε ως λαϊκό θέαμα, που στόχευε στη φτωχολογιά των μεταναστών, υποκαθιστώντας την κουλτούρα της πατρίδας που είχαν χάσει. Έτσι, είχε μεγάλη επιτυχία στο πολυεθνοτικό αμερικάνικο κοινό και επεκτάθηκε ταχύτατα, δημιουργώντας επιχειρήσεις που σχετίζονταν με το τραπεζικό σύστημα. Οι ταινίες αναπαρήγαγαν τα αστικά ιδεολογήματα, διαδίδοντας το αμερικανικό όνειρο. Μέσα από το μηχανισμό της βιομηχανικής κοινωνίας, ο κινηματογράφος εξυπηρέτησε τις κατηγορίες της αστικής κοινωνίας και το σύστημα πριμοδότησε την ανάπτυξή του. Εθνικισμός, μιλιταρισμός, ανδροκρατία, ρατσισμός αναπτύχθηκαν και αναπαράχθηκαν μέσα από τον κινηματογράφο.

Η διάδοση του αμερικανικού τρόπου ζωής, κυρίως από το χολιγουντιανό σινεμά, σχετίζεται με την παγκοσμιοποίηση;
Οι εμπορικές ταινίες με τον Ταρζάν, που ονόμασαν υποτιμητικά «bon pour l’ orient», ευνούχισαν συνειδητά το σινεμά, καλλιεργώντας ένα παραμύθι για τη σύγχρονη κοινωνία. Αυτή η δυτικοποίηση, η εισαγωγή ιδεών, εθίμων και συμπεριφορών από τις βιομηχανικές χώρες, ονομάστηκε πολιτιστικός ιμπεριαλισμός. Αμερικανοί, Άγγλοι και Γάλλοι έδιναν μάχη να προωθήσουν τις δικές τους ταινίες στην Αφρική, όπου η τηλεόραση δεν είχε αναπτυχθεί, για να μεταδώσουνε τη δική τους νοοτροπία. Πρόκειται για μια παγκοσμιοποίηση που υφίσταται όλος ο πλανήτης, ένας απο-πολιτισμός, με τη διάβρωση των τοπικών πολιτισμών από την επιρροή του βιομηχανικού πολιτισμού. Σ’ αυτή τη φάση, ο κινηματογράφος αποτέλεσε το κύριο πολιτικό μέσο της βιομηχανικής κοινωνίας για την εξάπλωσή της, μέχρι που τον υποκατέστησε η τηλεόραση.

Τα εκφραστικά μέσα του κινηματογράφου επιδρούν σε μια κοινωνική μετάλλαξη;
Ο κινηματογράφος στηρίχθηκε στην επεξεργασία του μοντάζ, που αναπτύχθηκε βασικά απ’ τον Γκρίφιθ στην Αμερική. Στη συνέχεια, μεταμορφώθηκε καθοριστικά με τους Ρώσους, τον Κουλέσοφ και αργότερα τον Αϊζενστάιν. Κατά το ’50-’60, ο Μπαζέν αντιστρατεύτηκε τον κινηματογράφο και πολέμησε το μοντάζ, καλλιεργώντας το λεγόμενο πλάνο-σεκάνς, που εξαπλώθηκε πανευρωπαϊκά με τη Νουβέλ Βαγκ και συνέπεσε με μια μεγάλη αλλαγή στον κινηματογράφο και στην ιδεολογία. Το ρεύμα αυτό εξυπηρέτησε την επίθεση της βιομηχανικής κοινωνίας στην ενεργητικότητα του ατόμου, καταλήγοντας σήμερα στην κοινωνία του σώου: Βλέπουμε και δεν κάνουμε τίποτα. Το πλάνο-σεκάνς, ενώ εξέφρασε θεωρητικά ένα κινηματογράφο αντιμυθοποίησης, καλλιέργησε ένα φαταλισμό. Δίχως ήρωες, δράση και σκοπό, ο θεατής μετατρέπεται σε παθητικό δέκτη που όλα του έρχονται μοιραία.
Τη στιγμή που στην Ευρώπη με το πλανο-σεκάνς γινόταν η μετάβαση στο παθητικό θέαμα, το Χόλιγουντ, παρ’ όλη την προπαγάνδα, ακολούθησε δυο άλλα μονοπάτια: τις ταινίες βίας και τα πορνό. Κατά το ’60-’70, η ταινία Βαθύ λαρύγγι δημιούργησε σάλο, φαινόμενο που εδώ έφερε η χούντα, αποπροσανατολίζοντας τον κόσμο σε μια στείρα εκτόνωση. Παρά το πουριτανικό σλόγκαν «Ελλάς-Ελλήνων-Χριστιανών» και τη λογοκρισία, η Ελλάδα επί δικτατορίας υπήρξε 3η χώρα εισαγωγής πορνό.

Από ψυχαγωγικό λαϊκό θέαμα, το σινεμά εξελίχθηκε γρήγορα σε τέχνη, φτάνοντας στον πειραματισμό και στην αφαίρεση. Πόσο συνυφασμένη είναι η κινηματογραφική πρωτοπορία με ένα ουτοπικό όραμα και πώς επηρεάστηκε η φόρμα από την πολιτική σκέψη;
Στην Ευρώπη οι αιρετικοί προσπάθησαν να ανοίξουν ένα δρόμο αντίθετο με αυτόν του κλασικού κινηματογράφου. Απαρνήθηκαν την αφήγηση και στράφηκαν προς έναν πειραματικό κινηματογράφο, περισσότερο όμως ως αντίδραση στην επίσημη τέχνη. Οι καλλιτέχνες δεν εκπροσωπούσαν μια τάση κοινωνικής αλλαγής, αλλά μια επιβολή της δικής τους αυθεντίας. Δημιούργησαν πρωτοποριακές ταινίες μόνο σε φόρμα -όχι σε περιεχόμενο- που δεν καρποφόρησαν, ελλείψει νέου οράματος. Αυτή είναι η χαμένη ιστορία του πειραματικού κινηματογράφου. Στη σταλινική Ρωσία, δεν επέτρεψαν να προωθηθεί καμιά πρωτοποριακή κατεύθυνση.
Πολλοί καλλιτέχνες αυτοκτόνησαν, δεν άντεξαν την επιβολή του σοσιαλιστικού ρεαλισμού, οπότε και εκεί η πρωτοπορία χάθηκε. Επικράτησε η ανάγκη του συστήματος, αναγκάζοντας ακόμα και τον σπουδαίο πρωτοπόρο Βερτόφ, μεγάλη μορφή που άνοιξε δρόμο στο ντοκιμαντέρ, να σβήσει στην αφάνεια.

Αν το σινεμά έχει τη δύναμη να κατευθύνει μαζικά συνειδήσεις, γιατί να μην μπορεί και να τις αφυπνίσει; Αυτή δεν ήταν η αρχική σκέψη ενός καταγγελτικού-πολιτικού κινηματογράφου;
Μπορεί το πρωτοποριακό μονοπάτι να χάθηκε, όμως χαράχτηκε ένας άλλος δρόμος, από τη Λατινική Αμερική των επαναστατικών κινημάτων. Εκεί το ’50-’60, έγινε μια ανατροπή, με τον «Νέο Κινηματογράφο», που ξεκίνησε με το 4ωρο Η ώρα των υψικαμίνων του Σολάνας και διαδόθηκε σε όλη τη Νότια Αμερική. Στο μεγάλο αυτό κίνημα οι σκηνοθέτες έκαναν ταινίες σε κολεκτίβες, υπερνίκησαν τα εμπόδια στη διανομή με προβολές εκτός κυκλώματος αιθουσών και έγραψαν μανιφέστα για έναν νέο αντι-χολιγουντιανό κινηματογράφο. Η Αμερική τους πολέμησε με εμπάργκο, κατόπιν με δικτατορίες. Τότε θεμελιώθηκε ο στρατευμένος κινηματογράφος, στη Λατινική Αμερική. Η προβολή της ταινίας δεν λειτουργούσε υπνωτιστικά, γιατί ακολουθούσε συζήτηση και ανάλυση. Η κριτική του κοινού επηρέαζε τους κινηματογραφιστές, δημιουργώντας έναν κινηματογράφο της αφύπνισης και της επιθετικότητας. Αναγέννηση του στρατευμένου κινηματογράφου έχουμε με τον Μάη του ’68, όταν το Παρίσι γέμισε από καταγώγια που πρόβαλαν χιλιάδες αγωνιστικές ταινίες, ρεύμα που διαδόθηκε σε όλο τον κόσμο. Στη χώρα μας έχουμε αναβίωση του ντοκιμαντέρ, κατά την περίοδο που ανάλαμψε η Αριστερά και σχηματίστηκε ο Νέος Ελληνικός Κινηματογράφος ένα αντίστοιχο με την Ευρώπη ρεύμα, το οποίο όμως διακόπηκε με τη χούντα, παράλληλα με μια οπισθοδρόμηση του ντοκιμαντέρ παγκοσμίως.
Μετά το 1998 και τη διαδήλωση στο Σιάτλ, με το Κοινωνικό Φόρουμ, το ντοκιμαντέρ βγήκε ξανά μπροστά. Στη νέα χιλιετηρίδα, σύμπτωμα της κρίσης είναι και η ραγδαία ανάπτυξη του ντοκιμαντέρ, νέα μορφή στρατευμένου κινηματογράφου, στον οποίο ανήκουν και οι ταινίες της Αλίντας.
Τελευταία, παρατηρούμε στη χώρα μας την επαναφορά ενός αλληγορικού σινεμά, με βασική θεματολογία οριοθετημένη στην οικογένεια, μακριά από την κοινωνική πραγματικότητα.
Γύρω στο 2000, ξεκίνησε ένας κινηματογράφος με πολλές εκδοχές. Μια τάση του είναι ο νατουραλισμός, με σκηνοθέτες όπως ο Οικονομίδης και ο Γιάνναρης που αποσκοπούν σε μια ανάλυση της κοινωνίας στη χειρότερή της κατάντια. Ο νατουραλισμός έχει δύναμη ανατροπής και επιθετικότητας, αλλά δημιουργεί φαταλισμό: Ο κόσμος είναι και θα παραμείνει χάλια, δίχως όραμα διαφυγής. Μια άλλη τάση είναι ο κοινωνικός κινηματογράφος, με προσπάθειες όπως του Τσίτου, του Τζουμέρκα και άλλων, μια περισσότερο υγιής πλευρά, η οποία δυσκολεύεται να καρποφορήσει στην Ελλάδα, αλλά επιμένει. Το σύστημα, ωστόσο, προωθεί τον αλληγορικό κινηματογράφο, με τον Κυνόδοντα που, υποτίθεται, ότι καταγγέλλει την καταπίεση της κοινωνίας. Στον κινηματογράφο, όμως, δεν υπάρχει αλληγορία. Ο θεατής αυτό που βλέπει το εκλαμβάνει ως πραγματικότητα, το κάνει βίωμα. Ο κινηματογράφος που κερδίζει τελευταία έδαφος είναι περισσότερο πλαστός, άνευ περιεχομένου. Είναι πρόσχημα ότι δείχνουμε τα τρωτά της ελληνικής κοινωνίας μέσα απ’ την ελληνική οικογένεια, που ακόμα δεν έχει παίξει τόσο καταπιεστικό ρόλο, παραμένει μάλιστα καταφύγιο όλων των άνεργων. Αν υπάρχει κάτι τραυματικό στην οικογένεια, είναι η ανδροκρατία, που δεν την έχει θίξει καμία ταινία. Πρόκειται για έναν φορμαλιστικό κινηματογράφο του δήθεν, που εξυπηρετεί το σύστημα. Δεν είναι περίεργο ότι στα φεστιβάλ επιβραβεύονται οι παρακμιακές ταινίες, σε αντίθεση με όσες αναζητούν όραμα; Η παρακμή προβάλλεται ως φολκλόρ, παρότι οι Ευρωπαίοι ζουν μια χειρότερη πολιτισμική παρακμή από τη δική μας. Ας δεχτούμε ότι ανήκουμε στον παρακμιακό κινηματογράφο.

Ωστόσο, παρατηρείται άνοδος του πολιτικού ντοκιμαντέρ, κυρίως μετά την Αραβική Άνοιξη. Στη χώρα μας επαναφέρει θέματα του πρόσφατου ιστορικού παρελθόντος. Μπορεί το σινεμά να λειτουργήσει ως εργαλείο καταγραφής της σύγχρονης Ιστορίας;
Τελικά, η άλλη όχθη αρχίζει να παίρνει υπόσταση. Ένας λαός που δεν έχει ιστορική μνήμη, δεν έχει μέλλον. Επομένως, για να κινητοποιηθεί, πρέπει να ξαναπιάσει την Ιστορία του για να κατανοήσει τι έχει υποστεί, ποιοι τον φέρανε σ’ αυτή την κατάσταση, τι αγώνες έχει κάνει και πώς θα τους πολεμήσει. Άρα, η Ιστορία είναι ένα πρώτο πεδίο, πάνω στο οποίο ο κινηματογράφος μπορεί να αναπτύξει κοινωνική οπτική και επιστρέφω στην Αλίντα, η οποία δούλεψε αυτό το θέμα και έδωσε ώθηση σ’ αυτή την κατεύθυνση.
Εκτός από την περίφημη τριλογία για τις γυναίκες στην Αντίσταση, η Αλίντα άφησε ένα τεράστιο έργο. Μιλήστε μας γι αυτό.
Η Αλίντα ξεκίνησε απ’ το θέατρο. Όταν το ’63 είδαμε το 100 ώρες του Μάη, η Αλίντα ανακάλυψε ένα νέο προσανατολισμό προς τον κοινωνικό κινηματογράφο, επηρεασμένη και από την προσωπική γνωριμία μας με τον Δήμο Θέο. Τελειώνοντας τη Σχολή Σταυράκου έκανε το πρώτο ντοκιμαντέρ της Οι καρβουνιάρηδες (1977), πετυχαίνοντας την ταχτική του ανθρωπολογικού κινηματογράφου: Θέτεις ένα πλαίσιο και αφήνεις τους ίδιους τους ανθρώπους να μιλήσουν για θέματα παραγκωνισμένα, τα βιώματά τους και ό,τι πήγε χαμένο. Οδηγήθηκε στην Προφορική Ιστορία, όπου μέσα από τα βιώματα αποκαλύπτονται άλλες πλευρές, που έχουν αγνοηθεί ή καταπατηθεί από τον επίσημο λόγο. Η Προφορική Ιστορία έχει δουλευτεί σε κείμενα και σε έρευνες, νομίζω όμως πως με την Αλίντα προσεγγίζεται για πρώτη φορά μέσα από το σινεμά.
Οι επόμενες ταινίες της ήταν πάνω σε θέματα κοινωνικής ιστορίας, όπως το γλωσσικό ζήτημα, οι Ρομά, η λαϊκή κινητοποίηση στα Σπάτα και μια σειρά ταινιών για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Στη συνέχεια, έπιασε το πρόβλημα της γυναίκας και το θέμα των δύο φύλων, τη μεγαλύτερη ασυμμετρία που υπάρχει στην κοινωνία μας, γιατί η αρχαιότερη καταπάτηση ανθρώπου από άνθρωπο είναι η διάκριση των φύλων. Η Αλίντα προσπάθησε μέσα από τον κινηματογράφο να αναδείξει τα κοινωνικά προβλήματα, τα χαμένα οράματα των ανθρώπων και τις δυνατότητες για μια καλύτερη ζωή.
Μέσα στον πυρετό της δουλειάς δεν ενδιαφερόταν να συμμαζέψει το υλικό της, κάτι που επιμελούμαι αυτό τον καιρό, ώστε να μην πάει χαμένο το τεράστιο και σημαντικό έργο της. Ό,τι έχω βρει, το οργανώνω και το αναπαράγω σε DVD, μαζί με την τριλογία, με σκοπό να παραδοθεί στο ελληνικό κοινό.
Η ζωή σας στην Αφρική αγγίζει στο φαντασιακό μου μια εξωτική διάσταση, όπως και με τον Ζαν Ρους, που πάντα είχα την αίσθηση ότι δεν θα είχε αυτή την ανθρωπολογική προσέγγιση, αν δεν είχε ταξιδέψει στην Αφρική και δεν ήταν μαρξιστής. Πόσο επηρέασε την αντίληψή σας η άγνωστη σε μας αποικιοκρατική οπτική;
Γνώρισα την Αλίντα το ’47 όταν αυτή ήταν 14 ετών κι εγώ 22. Παντρευτήκαμε κρυφά το ’55, το σκάσαμε και πήγαμε στην Αφρική, όπου είχα κλείσει συμβόλαιο για δουλειά ως μηχανικός. Αρχικά πήγαμε στο Τζιμπουτί, στη Γαλλική Σομαλία. Έρημος και καμήλες εκεί, και μετά στο Βελγικό Κονγκό, σημερινό Ζαΐρ. Στο Τζιμπουτί δεν είχαμε πολύ επαφή με τους ντόπιους, απλώς εγώ έδινα ό,τι είχα στους εργάτες που δεν είχαν να φάνε. Εκεί είδα για πρώτη φορά τι σημαίνει αποικιοκρατία. Απαγόρευαν στους μαύρους να πηγαίνουνε στα εστιατόρια των λευκών, ενώ τους κακομεταχειρίζονταν στο εργοτάξιο. Δύο φορές επενέβηκα να τους σώσω και όταν μπήκαμε στο ποταμόπλοιο να φύγουμε, γέμισε ο ποταμός πιρόγες που μας αποχαιρετούσαν. Στο Στάνλεϊβιλ μείναμε επί 6 μήνες, την περίοδο που ο Λουμούμπα ετοίμαζε την επανάσταση. Παρ’ όλο που είχαμε επαφή με τους ντόπιους, δεν αντιληφθήκαμε τίποτα, τόσο κρυφό ήταν το κίνημα.
Οι άνθρωποι εκεί ήταν σε απόγνωση, οι Βέλγοι είχαν δικαίωμα ζωής και θανάτου απάνω τους, τέτοια ήταν η αποικιοκρατική τους συνείδηση. Άγριες καταστάσεις. Εγώ τους χαιρετούσα με χειραψία, κάτι που οι λευκοί το θεωρούσαν κατάπτυστο. Ζήσαμε την επαφή με την αφρικάνικη κουλτούρα, η Αλίντα ήταν πολύ αγαπητή, ήμασταν από τους ελάχιστους λευκούς που συναναστρεφόμασταν μαύρους.
Οι περισσότεροι λευκοί τότε στην Αφρική είχαν πάει για τυχοδιωκτισμό, για λεφτά, εμείς ήμασταν από την άλλη μπάντα. Κάτσαμε εκεί δυο πολύ σημαντικά χρόνια, απίθανη ζωή. Δεν αλλάξαμε από τη σχέση μας με τους αφρικανούς, ήμασταν προετοιμασμένοι να αγαπήσουμε την Αφρική, κάτι, που για την εποχή ήταν αιρετικό.

26_ALINTA
Η σύντροφος του Σωτήρη Δημητρίου και σημαντική κινηματογραφίστρια, Αλίντα
-ΔΕΙΤΕ στο: http://www.e-dromos.gr/

Δευτέρα 21 Ιουλίου 2014

Υπάρχει ανάγκη για αίμα. Είναι για την 8χρονη κόρη συντρόφου

Ανάγκη για αίμα



Υπάρχει ανάγκη για αίμα. Είναι για την 8χρονη ανιψιά μου και κόρη του σ. Άγγελου Αναστασάκου. Η Έφη διαγνώσθηκε πριν από 10 ημέρες με λευχαιμία τύπου Τ και χρειάζεται αίμα. Μόλις έχει αρχίσει να της χορηγείται η "έφοδος", η βαριά δηλαδή χημειοθεραπεία.

 Όποιος ή όποια είναι σε θέση και θέλει να προσφέρει αίμα για τη μικρή μπορεί να απευθύνεται στο ογκολογικό του Παίδων "Αγία Σοφία", πτέρυγα Μαριάνα Βαρδινογιάννη - Ελπίδα (είσοδος από Λεβαδείας) από Δευτέρα αναφέροντας το όνομα Ευσταθία Αναστασάκου. 
Το όνομα του πατέρα είναι Άγγελος, της μητέρας Σταματίνα και βρίσκεται στην κλινική ΤΑΟ (τομέας ογκολογίας και αιματολογίας) δωμάτιο 19.

Ευχαριστώ εκ των προτέρων
Τάσος Αναστασάκος

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~