ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
Ενας από τους πιο ταλαντούχους ηθοποιούς της νέας γενιάς ξεχωρίζει ήδη στη «Μεγάλη Χίμαιρα» του Καραγάτση και από τη Δευτέρα πιάνει δουλειά και στην ανατρεπτική φάρσα «Loot» του Ορτον. Κι όμως η κουβέντα μας πήρε πολιτική τροπή.
Ο Ομηρος Πουλάκης ζει έναν παράφορο έρωτα με τη «Μεγάλη χίμαιρα» του Καραγάτση στο θέατρο «Πορεία». Και από την 1η Δεκεμβρίου κάθε Δευτέρα και Τρίτη συμμετέχει σε μια τρελή ληστεία στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Στην καυστική σάτιρα του Τζο Ορτον «Loot - Τα λάφυρα», που σκηνοθετεί ο Μάκης Παπαδημητρίου. Ο Χαλ και ο Ντένις ληστεύουν μια τράπεζα και κρύβουν τα χρήματα στο φέρετρο της μητέρας του Χαλ, που μόλις έχει πεθάνει. Μια μυστήρια νοσοκόμα παρηγορεί τον χήρο που κλαίει πάνω από το φέρετρο. Ενας επιθεωρητής της Σκότλαντ Γιαρντ καταφτάνει μεταμφιεσμένος σε… υπάλληλο της εταιρείας υδάτων.
«Μου αρέσει να δοκιμάζω διαφορετικά πράγματα. Μου αρέσει η “Χίμαιρα” όσο και το “Loot”, έργο στημένο στον μηχανισμό της φάρσας. Ο Ορτον είναι ιδιαίτερος συγγραφέας. Το απολύτως λογικό του λόγου οδηγεί στο παράλογο. Στην παράσταση συμμετέχουμε όλοι με ποσοστά».
• Εχετε μείνει ποτέ άνεργος;
Για ένα εξάμηνο και ήρθα αντιμέτωπος με τις αμφιβολίες μου. Ενεργοποιήθηκε ο φόβος, έφαγα ένα μεγάλο άγχος, αλλά το έσπασα μέσα μου. Ηθοποιός είμαι. Δεν φοβάμαι να αποτύχω. Δεν μπορώ να εγγυηθώ στον εαυτό μου μια σειρά από χίλια τέλεια βήματα. Καταλαβαίνω πότε γίνομαι περισσότερο δημιουργικός, πότε διαφωνώ, συντονίζομαι, επηρεάζομαι.
• O πατέρας σας είναι μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ.
Η πολιτική συζήτηση και ό,τι γεννάει ως γνώση μέσα στην καθημερινότητα ήταν σταθερά οικεία κατάσταση για μένα. Νόμιζα ότι το ίδιο ίσχυε και παραέξω. Στο σχολείο κι αργότερα στη Δραματική Σχολή κατάλαβα ότι δεν είναι. Η ενασχόληση με την πολιτική δεν θεωρούνταν τρέντι... Ομολογώ πως όταν πρωτοείδα τον πατέρα μου σε τηλεοπτική εκπομπή δυσκολεύτηκα. Τι κι αν μιλούσαμε φουλ πολιτικά στο σπίτι; Το μοντέλο «πολιτικός» μέσα στην επικυριαρχία του λόγου και των προτύπων του συστήματος δεν μου ταίριαζε για εκείνον. Το διαχειρίστηκα. Αλλωστε κι εγώ αισθάνομαι μια πίεση από το περιβάλλον γύρω απ’ αυτά τα θέματα. Τι είπε ο ΣΥΡΙΖΑ, τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ κ.λπ. Αλλά τι να πεις όταν ζητούν από τον ΣΥΡΙΖΑ να λογοδοτεί για παρελθόν και μέλλον; Δεν είμαι μέλος, ο χώρος απηχεί την πολιτική μου έκφραση. Ούτε έχω τις απαντήσεις. Αλλά αν κυνηγάς το «ορθόν», αν αγωνιάς μην πεις καμιά βλακεία, γίνεσαι όμηρος της συνέπειας προς το «εγχειρίδιο». Δεν γίνεται να ακούμε μόνο τους ειδικούς. Η διαλεκτική σχέση με τους άλλους μάς οδηγεί κάπου.
• Ομως στη «μεγάλη εικόνα», όταν ένα κόμμα ετοιμάζεται να κυβερνήσει δεν υποχρεούται να έχει ξεκάθαρες απαντήσεις;
Οσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου δύο κόμματα εναλλάσσονται στην εξουσία. Μετά τη μαϊμού-ευμάρεια που επέβαλαν επί δεκαετίες, μας τιμωρούν με οικονομική εξαθλίωση, καταστολή, μιζέρια. Δεν ξέρω αν καταφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ να πραγματοποιήσει αυτά που ευαγγελίζεται. Εκτιμώ όμως ότι είναι απαραίτητη η κοινωνική αναδιάταξη των πραγμάτων όχι μόνο στην κοινοβουλευτική αποτύπωση. Ναι, είναι θέμα παιδείας, βούλησης να αντιμετωπίσεις άφοβα το άγνωστο.
• Το ζήτημα του ΣΥΡΙΖΑ γεννά φόβο;
Σ’ αυτούς που τον αντιμάχονται, αλλά και σε αυτούς που τον στηρίζουν - τον φόβο της αποτυχίας. Αν γεννά τόσο φόβο οφείλεται στο άγνωστο. Αλλά ως άγνωστο έχει νόημα να το διεκδικήσουμε, αλλιώς θα παραμείνουμε ακίνητοι, δειλοί, υποταγμένοι σε καθηλωτικές γενικεύσεις. Ας δράσουμε κι ας αποτύχουμε.
• Η Αριστερά στην εξουσία δεν συνιστά μια αντίφαση εν τοις όροις;
Τότε θα πρέπει να δεχτούμε ότι δικαιωματικά η εξουσία ανήκει στη Δεξιά. Ακόμα και στο ενδεχόμενο αποτυχίας κατά 99,99% πρέπει να το ρισκάρουμε. Η υπέρβαση του φόβου καθιστά το άγνωστο γνωστό, πραγματοποιήσιμο. Το μορφοποιεί μέσα στον ιστορικό χρόνο. Μετά θα καθρεφτιστούμε πάνω του όλοι, ΣΥΡΙΖΑ και αντιΣΥΡΙΖΑ, και θα κριθούμε.
• Κάποιοι ταυτίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ μ’ ένα νέο ΠΑΣΟΚ.
Προεξοφλούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε ήδη το νέο ΠΑΣΟΚ αυτοί που ονειρεύονται ένα νέο ΠΑΣΟΚ. Ακόμα κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κυβερνήσει ή κυβερνήσει επιτυχώς ή ανεπιτυχώς ή αλλοτριωθεί στο χειρότερο ΠΑΣΟΚ, εγώ θα συνεχίζω να αναζητώ αριστερές λύσεις για όσα με βασανίζουν. Δεν ωφελεί ούτε η καχυποψία ούτε η αφέλεια. Το συλλογικό και το προσωπικό κινούνται σε διαφορετικούς χρόνους. Αλλοτε νιώθουμε άγουροι και μας προλαβαίνει η Ιστορία κι άλλοτε νιώθουμε παραγινωμένοι κι ακόμα το τρένο δεν ήρθε… Σίγουρα δεν πρέπει να περιμένουμε τον Γκοντό - δεν θα έρθει. Η πολιτική εντάσσεται σ’ ένα ιστορικό προτσές. Υστερα από πέντε χρόνια θα είμαστε εδώ, όμως μπορεί να λέμε άλλα, αφού στο μεταξύ θα έχει μετεξελιχθεί το ιστορικό συμφραζόμενο. Ετσι πρέπει. Αλλιώς θα είμαστε φερέφωνα του χτεσινού μας εαυτού.
• Οι καλλιτέχνες συνήθως αρνούνται να εκτεθούν κομματικά. Η απάντηση-κλισέ είναι: «Συμμετέχω μέσα από την τέχνη μου»…
Στάση υπεκφυγής, που παρουσιάζεται ως στάση ευθύνης. Κατανοώ τα φοβικά σύνδρομα, υποτίθεται ότι οι άνθρωποι της τέχνης επηρεάζουν κι αυτό δημιουργεί δισταγμούς. Ομως τα προβλήματα στον χώρο του θεάτρου δεν είναι θεωρητικά. Πέρα από το μεγάλο οικονομικό ζήτημα, υπάρχουν νέοι που θέλουν να είναι ενεργοί, δημιουργικοί και δεν τους επιτρέπεται. Το χειρότερο όλων είναι ότι το σύστημα τους έχει ψήσει να μην παλεύουν για τις επιθυμίες τους ως μη πραγματοποιήσιμες. Ετσι λειτουργούμε ελεγειακά για ό,τι ονειρευόμαστε: «Αχ αυτό που δεν γίνεται, αχ το ανέφικτο, το ουτοπικό…». Μας αφαιρούν δηλαδή το δικαίωμα για ζωή. Είτε λέγοντας (παλιά) «δεν έχει σημασία, αγάπη μου, όλα είναι λυμένα» είτε (σήμερα) «τώρα στα δύσκολα διεκδικείς;». Μοιάζει κάπως σαν το θάψιμο των φρούτων στις χωματερές: «Μη θες πολλά, μπλοκάρεις την αγορά».
* INFO: Θέατρο του Νέου Κόσμου (Αντισθένους 7 & Θαρύπου, τηλ.: 210 9212900» «Loot - Τα λάφυρα» του Τζο Ορτον. Μετάφραση: Κώστας Τσιανάκας. Σκηνοθεσία: Μάκης Παπαδημητρίου. Σκηνικά-κοστούμια: Χριστίνα Κάλμπαρη. Μουσική: Σπύρος Γραμμένος. Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης. Παίζουν: Γιώργος Μακρής, Κατερίνα Λυπηρίδου, Δημήτρης Πασσάς, Ομηρος Πουλάκης, Γιάννος Περλέγκας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου